Trefwoorden: neuro-immunologie, auto-antilichamen, myasthenia gravis, psychose, therapeutische strategieën

"Autoantibodies in the nervous system: pathophysiology and new therapeutic strategies"

Het immuunsysteem is een complex netwerk dat het lichaam beschermt tegen ziekteverwekkers door externe schadelijke stoffen zoals virussen, bacteriën of schimmels te elimineren. Wanneer echter het evenwicht binnen het immuunsysteem wordt verstoord, worden er antilichamen geproduceerd die verschillende moleculen in ons lichaam herkennen en aanvallen, wat resulteert in auto-immuniteit. Dergelijke antilichamen veroorzaakte auto-immuunziekten raken meer dan 2,5% van de algemene bevolking en dragen substantieel bij aan de morbiditeit, mortaliteit en de jaarlijkse kosten van de gezondheidszorg, een percentage dat in de afgelopen decennia is toegenomen.
De ziektemechanismen van psychotische stoornissen zijn onbekend. Psychose is echter een veelvoorkomend symptoom bij veel aandoeningen, dat soms wordt veroorzaakt door auto-antilichamen. Daarom hebben we autoantilichamen tegen neuronale eiwitten bij psychotische patiënten in kaart gebracht. Hoewel het zelden voorkomt, zal de identificatie en karakterisering van deze autoantilichamen helpen om kennis te vergaren over de ziektemechanismen en een nauwkeurige diagnose te garanderen. Bij andere auto-immuunziekten, zoals bij myasthenia gravis, zijn het doelwit en de werkingsmechanismen van de autoantilichamen goed gekarakteriseerd. De studie van de specifieke rol van de verschillende eiwitten die betrokken zijn bij de ziekte en de vraag of ze resistentie of gevoeligheid voor de ziekte bevorderen, kan gebruikt worden om specifieke behandelingsstrategieën te ontwerpen en te ontwikkelen. Kennis biedt de mogelijkheid om de werkzaamheid van herbestemde geneesmiddelen te onderzoeken, die in het geval van proteasoomremmers, een verbluffend gunstig effect hadden op verschillende modellen van myasthenia gravis. Het begrip van de ziektemechanismen die ten grondslag liggen aan de auto-immuniteit biedt de mogelijkheid om nieuwe behandelingsstrategieën te ontwerpen en te ontwikkelen, met een verbeterde specificiteit, waardoor de effecten van systemische verminderde afweer worden omzeild en de verdraagbaarheid wordt vergroot.